Purpleyhan Stories

***

One week na ang nakakalipas. Busy masyado ang mga tao sa paligid ko. Well ako rin naman busy rin.

Quiz bee dito, interschool doon. Super haggard na ako this week. Di ko kasi naisip na interschool competition na pala. As in nito ko lang din narealize kaya super nag-cram ako sa pag-aaral. Buti na lang maaasahan ang groupmates ko kaya nakasagot naman kami nang maayos. And to my surprise, kami pa ang first place. Pakiramdam ko tuloy wala akong naitulong sa group.

“Congrats kids!” salubong sa amin nung teacher-in-charge sa amin sa interschool.

Ewan ko ba pero parang kulang. Dapat kasi kasama si Roj ngayon since siya ang top 2 namin. Dapat kasama siya sa team kaso dahil sa pageant ay excused siya. Sayang tuloy.

Oo nga pala, next day na ang pageant kaya super busy lahat dito sa school. Ako naman, dahil rarampa lang naman ako at magpapasa ng crown at sceptre ay hindi na ako nag-abala pang makisali sa pagpapractice nila. Ginawa ko na lang ‘yung project namin sa Values. Nakakainis nga dahil para siyang scrapbook at ilalagay mo lahat ng insights mo tungkol sa sarili mo, sa mga taong nakapaligid sayo and such. Nagsusulat ako ng draft ngayon dito sa room habang nagkakagulo silang lahat. ‘Yung chairs kasi namin, nakagilid lahat and then gumagawa sila ng banners and other stuff para sa Mr. and Ms. Amarrison. Dahil ayoko naman na makisiksik doon at andami-dami na nila ay umupo na lang ako dito sa upuan ko at nag-iisip kung anong ilalagay sa project ko.

“Ate, may nagpapabigay po sa’yo.” Napatingin ako doon sa babaeng sumulpot na lang bigla sa gilid ko. Halos mapatalon ako sa upuan nung makita ko siya dahil hindi ko alam kung kelan pa siya nakatayo dyan. Napatingin naman ako sa hawak niya. Isang maliit na piraso ng papel na may nakasulat na SMILE tapos may smiley pa sa dulo.

Pagkabasang-pagkabasa ko nun ay automatic na napangiti rin ako.

“Sino nga palang nagpabi—” Nagulat ulit ako nung humarap ako sa gilid at nakita kong wala na pala akong kausap. OMG. So nagteteleport nga siya?! Bakit ang bilis niyang mawala? Tao ba ‘yun? Kinilabutan tuloy ako bigla.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa babaeng ‘yun at sa kung sino mang nagbigay ng papel na ‘to. Pero naappreciate ko talaga dahil kailangan ko ng comfort ngayong mga panahong ‘to lalo na at parang ang layu-layo ng mga kaibigan ko sa akin.

Tinago ko ‘yung papel sa wallet ko. Nilagay ko siya dun sa lalagyanan ng mga pictures. Then bigla kong nakita ‘yung mga pictures na nilagay ko sa wallet ko.

First picture ko with Ziela nung grade 4 kami. Picture namin ni Ate nung 7th birthday ko. Picture ko with my other classmates and mostly ay kaming dalawa ni Zie. Then nakita ko ‘yung picture ni Roj habang nagwawax ng buhok.

Bigla akong napangiti.

Naalala ko bigla ‘yung mga araw na tinuturuan ko pa siya kung paano maging boy next door. Maging heartthrob ng school. ‘Yung mga panahong nerd pa siya.

Yung mga panahong lagi ko pa siyang kasama.

At ngayon, natupad na ‘yung promise ko. I made him a famous student. And I’m a bit happy for that.

Ang dahilan talaga kung bakit ko siya tinulungan ay para mawala ang attention ng buong school kay Ivan since siya ang heartthrob ng school. Gusto kong maagaw ni Roj ang attention mula sa kanya. I want his fame to fade away. And I’m pretty sure, it will fade later. Si Roj na ang center of attention ngayon. Sa students, maging sa mga teachers.

Actually ‘di ko talaga inaasahan na siya ang mapipili as representative for the pageant. Ang buong akala ko ay si Ivan talaga. Pero mabuti na rin na siya anng napili, at least hindi si Ivan. He’s now being neglected by the crowd. And I’m happy because of that. I know I may sound bitter, but that’s really it. I want revenge. I want to make him suffer. Like what I’ve experienced after he broke my heart.

And that Raya? May iba akong plano para sa babaeng ‘yun. Nung una ay nagtitimpi lang talaga ako sa kanya at pinalalampas ko lahat ng ginagawa niya sa akin. Pero nung binangga niya si Zie at si Roj? That’s enough. Masyado na siyang nagiging epal sa buhay ko.

Alam kong masama ‘tong ginagawa ko, pero masisi niyo ba ako? I’m also the victim here. I just want them to learn their lesson. And I’m also doing this for Ziela’s and Roj’s sake. Pati kasi sila nadadamay na sa gulo naming tatlo. And I know it’s my fault. Kasi naniwala ako kay Ivan. Kasi umasa ako.

And speaking of the devil,

“Uhm, Venice can I talk to you?”

Alam ko darating at darating ang time na ‘to. Yung confrontation. Kalmado lang ang itsura ko habang nakatingin sa kanya. Hindi ako iiyak. Hindi na ako ulit iiyak nang dahil sa kanya.

No more tears to fall.

“Sure.” Sinarado ko yung notebook ko kung saan ako nagsusulat ng draft para sa scrapbook at nilagay ko sa loob ng bag ko. Tumayo ako at sinundan ko lang siya palabas ng room.

Alam kong pinagtitinginan kami ng classmates namin at nagtataka kung bakit kami magkasama. Alam naman kasi nila kung ano ang nangyari eh. It was a big deal. Not only for me, but for all of us.

Walang umiimik sa amin. Patuloy lang kami sa paglalakad hanggang sa makarating kami sa bakanteng room. This vacant room where I heard those hurtful words...kung saan siya sinagot ni Raya.

Nagflashback ‘yung nangyari nung araw na ‘yun pero tinigasan ko ang expression ko.

“So anong pag-uusapan natin?” Lumakad ako sa room habanag nakatingin sa mga upuan. As much as possible, ayoko siyang tignan.

“All.” Nakita ko sa peripheral view ko na umupo siya sa isang upuan.

Nanhimik lang ako at nagpatuloy sa pag-ikot sa room. Ayokong mag-initiate ng usapan na ‘to.

“Siguro alam mo na ‘yung tungkol sa break-up namin ni Raya.” I heard him sighed.

“Yeah. So what about it?” Narinig ko lang ‘yun sa classmate namin at base na rin sa observations ko nung hindi na sila magkatabi ng upuan.

Another sigh from him. Nararamdaman kong sobrang sakit ng pinagdadaanan niya ngayon. Kasingsakit nung pinagdaanan ko dati.

“Siguro nga eto na ‘yung karma ko dahil sa ginawa ko sa’yo.” I tried to be strong. Nakatalikod ako sa kanya dahil ayokong makita niya ‘yung mukha ko. Deep inside, alam kong anytime ay may babagsak ng luha sa mga mata ko kahit ayoko nang umiyak.

“And I apologize for that. I’m really sorry Venice. Hindi ko gustong saktan ka. Sorry dahil naging selfish ako. Sorry kung nasaktan ka nang sobra. Sorry kung hindi ko inisip ‘yung mararamdaman mo nung mga oras na ‘yun. Sorry kasi mali ‘yung ginawa ko. I’m really sorry. Sana tanggapin mo ‘yung apology ko. I will do everything for you to forgive me. I’m really sorry.” He’s crying while he’s saying that. Naririnig ko ‘yung boses niya na nagcacrack habang nagsasalita and it really hurts me. Oo, lahat ng sinabi niya.

Umiiyak na rin ako ngayon pero nakatalikod ako sa kanya. Para lang akong tangang nagpipigil ng luha pero wala ring saysay dahil tuluy-tuloy silang umaagos sa mga mata ko. 

“Venice…” Narinig ko ‘yung tunog ng upuan na gumalaw. After nun, biglang tumahimik ang paligid. Hindi ko alam kung anong nangyayari kaya lumingon na ako. And I was shocked when I saw him.

“Please forgive me. Alam kong ito ‘yung dapat kong gawin. Ito yung una kong kailangang gawin para maitama lahat ng maling nagawa ko sa’yo, sa ibang tao.”

Nakaluhod siya sa harapan ko. Lalo na akong naiyak nung ginawa niya ‘yun. I can’t hold my tears anymore. I can’t hold my emotions anymore.

“Oo Ivan, sobrang sakit ng ginawa mo. Alam mo ‘yun? Akala ko ikaw na talaga eh. Pero nagkamali ako. Nagpakatanga ako kasi naniwala ako sa lahat ng sinabi mo. Ang sakit sakit. Sobra. Alam mo bang narinig ko ‘yung usapan niyo ni Raya dito? Mismong sa room na ‘to? Kung paano ka niya sinagot? Kung paano mo ko pinaasa? Kung paano mo pinamukha sa akin na reserba lang ako? Alam mo bang balak na rin kitang sagutin nung araw na ‘yun? Alam mo ba lahat ‘yun? Hindi ‘di ba? Kasi sarili mo lang ‘yung inisip mo. Paano naman ako Ivan? Paano naman ‘yung nararamdaman ko? Basta-basta mo na lang itatapon pagkatapos? Ni wala man lang explanation? Ni wala man lang sorry? Ni hindi mo man lang ako kinausap? Ganun lang yun? Alam mo bang gabi-gabi ay iniiyakan kita? Dahil mahal na kita eh. Minahal kita pero anong ginawa mo dun sa pagmamahal ko? Sinayang mo lang. Pinagpalit mo sa pagmamahal ng Raya na ‘yun. Alam mo ba kung gaano ako nahihirapan sa tuwing nakikita ko kayong magkasama? Dapat ako ‘yun eh. Dapat ako ‘yung masaya. Pero bakit ako pa ‘yung nagdusa? Bakit ako pa ‘yung nasaktan? Wala naman akong ginawang mali ‘di ba? Wala naman akong tinapakan na tao. Ang ginawa ko lang naman ay magtiwala sayo at mahalin ka, pero ano? Wala! Basta mo lang tinapon ‘yun. Hindi mo alam kung gaano ako nasaktan sa nangyari. Hindi ako makapagmove-on. Hindi ko makaya ‘yung mga nakikita ko. Ano ba kasing mali sa akin ha? Bakit ba lagi nalang akong nasasaktan pagdating sa pagmamahal? Ano bang ginawa ko sa inyo para saktan niyo ako ng ganito ha? Alam mo bang ngayon ko lang nalabas lahat ng kinikimkim ko? For the past few months, Ivan! Sinasarili ko lang ‘to. Ang bigat-bigat na halos iiyak ko ‘to gabi-gabi! Ang sakit sakit! Dahil ‘yun sa’yo! Dahil ‘yun sa pagpapaasa mo! Dahil ‘yun sa mga walang kwenta mong pangako! Dahil yun sayo… ”

Halos mapaupo na ako sa sahig sa sobrang iyak at sakit habang siya ay nakaluhod pa rin at kasabay kong umiiyak.

Hindi ko agad napansin na lumapit pala siya sa akin at niyakap ako. Wala na akong lakas para pumiglas. Basta ang alam ko, patuloy pa rin akong umiiyak. Alam kong bang-basa na ‘yung polo niya dahil sa akin.

“I’m really sorry...sa lahat Venice...sorry...”

Siguro kalahating oras kami sa loob ng room na walang imikan. Hinihintay na tumigil ang luha namin at mga paghikbi. At least ngayon, nailabas ko na ‘yung gustung-gusto kong ilabas dati. Hindi na masyadong masakit.

Hindi ko alam kung nagkakaintindihan ba kaming dalawa o ano pero sabay na rin kaming lumabas ng room na ‘yun. Alam kong parehong mugto ang mga mata namin ngayon pero wala na akong pakialam. Gusto ko lang ngayon ay pumunta sa kung saan.

Paakyat na kami ng hagdan paunta sa room namin, kaso biglang...

“Oh. Look who’s here.”

Bigla naming nakasalubong si Raya…kasama si Roj.


***